Ważne postacie wydziału - Wydział Inżynierii Lądowej

Prof. Izydor Stella-Sawicki – założyciel Politechniki Krakowskiej

Prof. Izydor Stella-Sawicki

Urodzony 5 kwietnia 1881 r. we Lwowie jako syn Jana, doktora medycyny. Po ukończeniu szkoły realnej wstąpił w 1899 r. na Wydział Inżynierii Lądowej Politechniki Lwowskiej, który ukończył w 1904 r., uzyskując dyplom inżyniera. W latach 1905-1907 pracował jako asystent w Politechnice Lwowskiej, w latach 1907-1918 w Krajowym Biurze Melioracyjnym we Lwowie jako starszy inżynier, a następnie radca budowlany. Równocześnie wykładał jako docent w Szkole Ogrodniczej we Lwowie (1911-1914). W 1914 r. uzyskał tytuł i prawa autoryzowanego inżyniera budowlanego, a w 1917 r. mierniczego przysięgłego. Po odzyskaniu niepodległości został powołany do Ministerstwa Robót Publicznych, w którym pełnił obowiązki naczelnika Oddziału Wodnego w Kielcach. Pracę w Akademii Górniczej rozpoczął w 1921 r. jako docent, w 1922 r. mianowany zastępcą profesora, w tymże roku został profesorem nadzwyczajnym Katedry Budownictwa i Inżynierii. Równocześnie w latach 1921-1926 wykładał statykę i budownictwo na Wydziale Architektury ASP w Krakowie.

W 1936 r. został profesorem zwyczajnym budownictwa i inżynierii na Wydziale Hutniczym, w latach 1937-1939 pełnił funkcję dziekana tego wydziału. 6.11.1939 r. aresztowany wraz z innymi profesorami w Collegium Novum i wywieziony do obozu w Sachsenhausen, z którego został zwolniony 8.02.1940 r. Po powrocie do Krakowa, jak większość pracowników zamkniętej przez okupanta Akademii Górniczej, rozpoczął pracę w Technicznej Szkole Górniczo-Hutniczo-Mierniczej jako kierownik Oddziału Mierniczego, biorąc równocześnie udział w tajnym nauczaniu.

Po wyzwoleniu powrócił do pracy w AG i równocześnie wystąpił z inicjatywą zorganizowania w Krakowie uczelni politechnicznej; został przewodniczącym Komitetu Organizacyjnego, a w 1946 r. prorektorem dla Wydziałów Politechnicznych; przy AG (do 1948 r.); był jednym z organizatorów Politechniki Śląskiej z tymczasową siedzibą w Krakowie. Przez cały ten czas kierował Katedrą Statyki Budowli i Wytrzymałości Materiałów, prowadził wykłady ze statyki i budownictwa żelbetowego. W AGH kierował Katedrą Inżynierii Lądowej, która po reorganizacji w 1953 r. uzyskała nazwę Katedry Budownictwa na Wydziale Geodezji Górniczej. Początkowo zajmował się budownictwem wodnym i geodezją, z czasem skupił swoje zainteresowania na zagadnieniach budownictwa, statyki i stosowania żelbetonu.

Po wojnie ogłosił drukiem szereg podręczników dotyczących statyki budowli, budownictwa żelbetowego i przemysłowego. Był autorem wielu nowatorskich projektów inżynieryjnych, m. in. obwałowania Wisły (od Niepołomic do Zawichostu), pierwszego żelbetonowego mostu we Lwowie oraz wielu projektów obiektów przemysłowych i komunikacyjnych. Był także rzeczoznawcą i wybitnym ekspertem budownictwa oraz konsultantem biur projektowych, zasłużył się na polu organizacji inżynierskich, m. in. Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa,w którym pełnił funkcje w Zarządzie Oddziału Krakowskiego. Odznaczony Medalem 10-lecia Odzyskania Niepodległości (1929 r.), Orderem Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy II klasy. Zmarł w Krakowie 19.12.1957 r.